Pokrig Navag մայրիկին չլսող ամպիկի մասին

Մայրիքին չէ լսող ամպիքի մասին։ լինում է չի լինում, մի ամպ է լինում։ Այս ամպ նորնիբուն աշխատում էր, ամբողջորը տեղից տեղ էր թուրջում։ Ջուր հաստնում ծարավցիլ ու ծախքին։ Երեկոյան և բոլորը կնած են լինում, ամպը դարձյալ աշխատում էր։ Նա թուրջում էր դեպի լերնային լջակը, որ տեղից ջուր էր լսնում իր բազմաթիվ ջրամանների մեջ։ Նա ջուրը հավակում էր, որպիսի հաջորդորն են իր աշխատանքը շարունակի։ Ամպը մի փոքրիկ որդի ուներ, թղպիկը։ Կղպիկը շատ ճառաջուծի էր։ Նա չեր ոգնում իր մայրիկին ու չեր լսում նրան։ Ամբողջորը խաղում էր իր համար։ Անանգիս թղպիկը ծառալի ջուղերին էր կաշկշում, նորվ ծաղիկների վերա թարում, հանգիր չեր տարես ծիտարներին և բզեզներին։ թրչունները հերոյին պաղջում նրանից, գազաները նրան տեսնելուպես թակնվում էին։ Պատուհաների ապակինենին էր պարվում և նրասարաշնքից ապակիներն արտասվում էին։ Նրանից հոգնել էին նաև ծերուկ լերնագագաթները։ Կղպիկը պակում էր նրանց աչքերը, նստում նրան ծալահեր մուրուկին ու ախնակաշում նրան ջերմակմազերը։ Ոլորը բողոքում էին ապին։ Ապը չի գիտի ինչ անի։ Նա անութաց վաստում էր տղպիկին, բայց տղպիկը չեր հանդարդվում։ Մի որ էլ երբ մայրը բարկացավ նրա վրա, նա նեղացավ ու հերացավ տնից։ Կղպիկը սկսեց թապարել։ Նա իրեն անսաման ուրախ ու երջանի գերծգում։ Նա շարունակում էր սանձարձա կարարքները։ Մի որ տղպիկն անցնում են մի խուլ անդարի վրայով։ Ներքևից նրան հսկացարերը ձերքով էին ա ջուղերի տեղից արձունքներ հոսեցին։ Դրանք ամենևին ճազեցին տղպիկի վրա։ Նա կա կա ծիծաղեց ու թռավ կաղնու վրա։ Այստեղ նրան ծուղակ էր սպածվում։ Կաղնու հաստ ուպին ջուղեր նարակ կերեցին տղպիկին։ տղպիկը հուսահատ ճիքեր էր անում, դուր սպրծնելու, բայց ջուղեր նամուր բրնել էին նրա պեշերը։ տղպիկը լած էր լինում ու խնդրում, բայց տող ինձ խնդրում էմ, էլ չարություն չէ մանի։ Կաղնին, որ վաղուծ էր լսեր տղպիկի ամբարտավան առարքների մասին, բաց չեր անում նրան։ Եվ կեզ կսովորեցնեմ հարգել բոլորին։ Ասում էր տաղնին, եվ ծավեցնելու ճաբ կաշում էր տղպիկի ականջները։ Ջուղերով անխնը հարվացում նրան։ Հեշ տղպիկի շորերն արդեն պատարոտվել էին։ Այդ ժամանակ նա հասկացա, որ ինչքան վատ է վարվել իր մայրիկի և բարեկամների հետ։ Իսկ մայրիկը պնդրում էր կորած որդում։ Նա արցունք մաղելով տեղից տեղ էր տրծում։ Կանչում տղպիկին բայց ապարծյուն։ Ամպը հուսահատ ձերքեր նիրար էր ծարկում։ Այնպես էր ծարկում, որ հուր կրակ էր դարնում տրծում նապերից։ Կացակի որոտը տարացվում էր հեռու հեռու։ Ամպ նավելի ուժեղ արտասվեց։ Նրա արցունքները վարար գետերի պես վայր էին թափվում ջրիտակ արնելով ամեն ինչ։ Մի օր էլ, երբ ամպնիր հույսը գործվել էր, կամին նրան լուր բերեց, որ տեսել է տղպիկին խուրան� որտից շատ չար է, նա պետք է պատրվի։ Բաց, բաց տող իմ որթուն, թե չէ այնպես կանեմ, որ ձեր անտարի բոլոր ծարերը կչորանան։ բղավեց ամպը, հետո կայցակով կհարվացեմ ու կայրեմ ձեզ։ Կաղնին անդրթվելի մնած, ամպը հերած ծավան տարից։ Մի ամբող շապատ արևի կիզիր ճառագայտներ նա խնավարում էին ծարերի կատարները։ Ամպը հերվից դիտում էր, թե ինչպես էին ծարավից տարապում ծարերը։ Սարերը հասկացան, որ իրենք անսոր են ամպի առաջ։ Քորուր տարեցին և խնդրեցին կաղնում բաց թողնել ամպիք թմբիխքին։ Քաղնին տեղի տալով իր եղբայների և կույրերի խնդրանքին որոշեց ասացել ամպիքին։ գնա, բայց երբեք չմորանայց այսորերը։ Եվ ամպայման դասերկը կաղես ձրանցից։ Ուժասպարս թխպիքը դան դախ վեր պարձացավ։ Ամպ նարակ մոտեցավ նրան։ Մայր ու որդի իրար գրկեցին և լած եղան։ Նրած արցունքները իպրև երախտագիտություն թապվե� համիշտ օգնում էր մայրիքին և չարություն չեր անում։ Ոլորը սիրում էին թխպիքին ու անամպեր սպասում նրան։ Ամպ նութխպիքը շատ երջանիգ էին։