Հպարտ կաղնին եւ խոնարհող եղէգները

Հսկա գաղնիմը գանքնա դկեդին եսերքը ուրպարակ երեկներ ալգային, երբ հողը փչեց, գաղնին հասագին ամխովսությամբը հպար դորեն գեծավ անոր արջը, իսկ երեկները իրենց գլուխները ձրելով խոնարեցան հովին արջը, անոնց խոնարում են տխուր երկիմը մեղեցին լսկեցավ։ Իրավոնք ունիք տխրեր ուստավ գաղնին, ամմեն են թետեց զեպիրը, որ հազիտ չուրին մագերեցի գշարժե, գրսափ խոնարեցնել սեր գլուխները, մինչ ես խուջկ ու գաղնիս, ընացի ուղիր և հաստադում։ Մեզ մով մի մդահոգվիր բադածանեցին երեքները, հովերը մեզ չեն վնացեր։ Մենք անոնց արչեվ գխոնարինք, անոր ամար այլ չենք կոդրիր։ թուն մինչև իմա ամպողտ ուժովծ եւ հբարդությամբը թիմակրեր ես ան արմադախին եղավ և դաբալեցավ խոնարող երեքներունքով։ Իսկ թուք կարնի ուզեի կլալ թե երեք։