Melodie Poetique EP 04 Silva Kaputikyan

Բարել ձեզ, եթերում մելոզի պոյթիքն է բելկահայի եթերում. Այսոր լսելու ենք հրաշալի գրող Սիլվա Կապուտիկյանի ստեղծագորջություններից. Մի փոքր պատմեն ձեզ գրողի թենսագրությունը, այն ու հետև լսենք բանաստեղծությունները։ Սիլվա Կապուտիկյանը ծումվել է 19199 թվականին Երևանում, Վանից կաղթաց ընտանիքվում։ Վանից կաղթաց ընտանիքվում։ Սիլվա Կապուտիկյանը եղել է հոգաներ շիրազի առաջին գինը։ Նրանց որդին առաշիրազը եղել է քանդակագործ, հայհայ ժողորդական լեկարիջ։ Սիլվա Կապուտիկյանը մահացվել է 87 արեկան հասակում երևանում, թաղված է Քոմիտասի անվան պանթեոնում։ 2009 նթվականին նրա ապրած տանը բացվել է բանաստեղծողություն թանգարանը։ Հիմա առաջարկում են լսենք Կապուտիկյանին գրչով ստեղծված գեղացիկ իրաժոսպեծում, մահնուր աղջիկը, որը կատարում է արդի։ Մահնուր աղջիկը, որը կատարում է արդի։ Մահնուր աղջիկը, որը կատարում է արդի։ Մահնուր աղջիկը, որը կատարում է արդի։ Մահնուր աղջիկը, որը կատարում է արդի։ Մահնուր աղջիկը, որը կատարում է արդի։ Մահնուր աղջիկը, որը կատարում է արդի։ Մահնուր աղջիկը, որը կատարում է արդի։ Մահնուր աղջիկը, որը կատարում է արդի։ Մահնուր աղջիկը, որը կատարում է արդի։ Մահնուր աղջիկը, որը կատարում է արդի։ Կագնապ։ Եվ անող, եվ այնտեղ մոգական ուրինչ զույգ արչքեր են նայում ինձ։ Վյութհեք ինձ, աչիկներ իմ մանկան, չտհեք եմ հայացկը սեզանից։ Եվ տանջող, եվ բարի, եվ չարկամ ուրինչ զույգ ձերքեր են կանչում ինձ։ Վյութհեք ինձ, աչիկներ իմ մանկան, աղ հանկար չպոգվ են սեզանից։ Վորերով է անսում երբ եմ անմակրության կածանը բյուրեղյա։ Վրներինց, պահերինց, պրգերինց, պրգերինց իմ հզոր երեխա։ Սպասում ի պահեր։ Արդեն գիշեր է, ուշ գիշեր փողոցներում, ու դու չեկար։ Սիրտը սպողոց է ամայի։ Մի այն հեռույնց զորությունն է կծահարում ոտնադրեները ուշածած անցորդների։ Հոքիս ձեր խույսի ամոքում։ թվում է, որ հեռույնց զովող ոտնադրենները անցորդի դանդալում են լուսամոտից մոտենալով, և թվում է, ահա, կանգնեն, կանգնեն բիտի, բայց հերանում են, հերանում նորից նրանք, տագնակներից այնպես ոտար և անհա� է մի մնը, թե գերում ենք եզ աշխարի հերուները, այն տեղ գնը, թե դաշտերին է սկարոտել, էլ մի պակ վիր դու իմ հովթում, թե լերներըն են հերվիրդ կյութել, մի թաղցիր այս տորոտում, թե աչքեր կան աչքերից մեջ, � որ դրները պակ են պահոմ։ Աշխար ինձ համար խենդ մի կանչելով, բոլոր ձայներով կանչում է, առին։ Անձ հատ սեր, ես վախենում էի, որ կզարծնել ստարճալ, զարխնող այս գրնան հետի կգասնորից, որ մորացման ջունըս կհաղհլի դանդաղ, երբ դու ծնծախկի պես կեղելն էս հովից։ Ես վախենում էի, որ բաց ուսամուտից բույրի, արևի հետ կշողասներց, կդարնս կանչ, կարոտ, ինձ կհանել ստանեց և իմ շնչած ոտին կշաղախվեց։ Ես վախենում էի, այն ինչ լավ է չեկար, չուզարնեց իր սիրտս, քնին ատող։ Նա այս գարնան ինձ էտ այնպես հարշտ է, խոնար, այնպես մանուկ է նա, այնպես լսող։ Ես շխկե խուշեր չուն եմ կեզանից, Միայն հիշում եմ ծմեր արուջյուն։ Հասակը տասել սերված ջությազնից մորթյա ոդզիկ ու գրխարք մոխրագույն։ Եվ մոխիրներում կապտին են տալիս անդեղների պես աչքերը խոր։ Հանդիպմոն ժոպե ու բաժանվելիս մարմանդ մի ժպիտ, չասված ինչ-որ խոսք։ գարումն է հիմա, ու ես հրածած հազար սարերով, հազար ձորերով, աղ ճանապ այսքան հերուներ վրոցնում է անտես մարմանդ մի ժպիտ, չասված ինչ-որ խոսք։ Իրի գնաժամի երկերից, մի լածած մի, շատ են լածել սիրելիս, դու մի կարծիր պաղ եմ այսպես ու գորոս։ Սիրտը շատ է լծված եղել վերքերով, սպիներից է կարծացել սիրելիս, հոքնել եմ ես ծավոտ, դավոց վերերից, ամենքի դեմ սիրտըս բացած, աչկս պակ։ Քարը եղել նրան շկեղ կացքի տագ, իսկ ես զավաղ սիրտ եմ կարծել սիրելիս, հոքնել եմ ես, թով որ կնեմ ես հանգիստ մու ամկան նման, վանքիտ գլուղը ստրած, ինձ խնայիր ու գուրգուրա ինձ վրա, ժամս է արդեն ի մեր հոքիներում հիշատակների զվարսնոցներ կան, և մենք լավ գիտենք, անհնարին է վերականգները, միայն կարինանք ամպույթ մի խոսքով, մի մու տարարքով չերծել, չաղարտել սուրվ խոյակները, նրանց պահպանել միայն կ մենք կանրադարնանք նրան։ Հիմած ես հիշեցնեմ, որ մելոզի փոետիքը կարող եք լսել յուրականչուր երկու շատթի 3-21 00-ին, երկիրակի արաղոթյան տարսը 00-ին. Ձես հետ է Նիդիտ կարապետյանը Հաղորդնան վերջուն ձեզ առաջարկում եմ լսել կապոտիկյանի տողերով ծնված գեղեցի գերժուշտություն, թե աչկերը սկեզ որոն են հարոդ պամբողջանի կատալման։ Ստեսություն Ես կպագելում մուտ տողերով, որ աշխարում կեշը դեսվեն։ Որ աղինկարում կեշը դեսվեն։ Ես կպագելում մուտ տողերով, որ աշխարում կեշը դեսվեն։ Ես կպագելում մուտ տողերով, որ աշխարում կեշը դեսվեն։ Ես կպագելում մուտ տողերով, որ աշխարում կեշը դեսվեն։ Ես կպագելում մուտ տողերով, որ աշխարում կեշը դեսվեն։ Ես կպագելում մուտ տողերով, որ աշխարում կեշը դեսվեն։ Ես կպագելում մուտ տողերով, որ աշխարում կեշը դեսվեն։ Ես կպագելում մուտ տողերով, որ աշխարում կեշը դեսվեն։ Ես կպագելում մուտ տողերով, որ աշխարում մուտ տողերով, որ աշխարում մուտ տողերով, որ աշխարում մուտ տողերով, որ աշխարում մուտ տողերով, որ աշխարում մուտ տողերով, որ աշխարում մուտ տողերով, Որ անում իսկ չէ չէ շնչէ, բայց եվ սիրս, սիրս եվ ուզում, Արմել կեզի ձերկերիս մենք, Ինքո պակեմ շոտիս խոսքեն, շոտիս խոսքեն, շոտիս լեզում, Ինքո պակեմ... Միսե հաջեր ես կեզ լորում ես, Ես ու պակեմ մուտ տողերով, Որ աշխարում կեշը դեսնեմ, կեշը դեսնեմ, Որ աշխարում կեշը դեսնեմ, Եվ խել ես ուզ առունենիս առունենիս առունենիս առունենիս, Ես կյսեղ մեմ հատամներով, Որ աշխարում մուտ տողերով, Որ աշխարում մուտ տողերով, Առում բաշեցինց ինձ եմ ուզում, ուզում, Առնել գեզինց երգիրից մեկ, Ինչո պագեմ Սով դիսվոս եմ, Սով դիսվեզում ինչո պագեմ, Սով դիսվեզում ինչո պագեմ, Սով դիսվեզում ինչո պագեմ, ինչո պագեմ, ինչո պագեմ, ինչո պագեմ, ինչո պագեմ,