duchy w wenecji

Hello, hello! This is Filmowy Odkrywca. I changed the name of the podcast to Filmowy Odkrywca. I changed it for a refresh. Let's see if the new name is well-received. I want to improve the channel and communicate more with my listeners. Today's podcast is about ghosts in Venice, directed by Kenneth Branagh. The film is entertaining and has stunning cinematography. It's different from other Agatha Christie adaptations. The film is shorter and more action-packed. It has received mixed reviews, but I loved it. There are brutal murder scenes, and the mother's motive is unclear. The film has a lower budget but performed well at the box office. I hope there will be a sequel. Now let's discuss spoilers. Cześć, cześć! Z tej strony, uwaga, Filmowy Odkrywca. Tak zmieniłem nazwę przed rozpoczęciem tego podcastu. Chciałabym powiedzieć, że tak zmieniłem nazwę. Możecie ją zobaczyć jednocześnie na Facebooku i jednocześnie na Spotify. Zmieniłem nazwę, po prostu chciałem odświeżenia jakiegoś. Zobaczymy, czy ta nazwa się dobrze przyjmie. Jeżeli się nie przyjmie, no to zmienimy na coś innego. Zobaczymy, na co będzie można ogólnie. Ogólnie postaram się udoskonalać nasz kanał, żeby po prostu wyglądało to coraz lepiej i dostałem swój rapet, do którego jestem zachwycony, bo mój największy odcinek to jest w ogóle z Barenheimera, czyli z Oppenheimera. W sumie jestem z tego zachwycony. Ale dobra, prawie ten jednominutowy wstęp rozpoczęliśmy, a nie, tak naprawdę nie zaczęliśmy o tym, o czym będzie dzisiejszy podcast, czyli o duchach w Wenecji reżyserii Kennetha Branagh. Mam nadzieję, że od tego momentu też trochę forma podcastów się zmieni. Zobaczymy, jak to pójdzie. Będę trochę bardziej jednocześnie z wami, czyli z moimi słuchaczami się komunikować niż bezpośrednio prowadzić monolog przez czasami te 20 minut. I ogólnie jestem bardzo zadowolony przyjęciem Czasu Krwawego Księżyca ponad 20, nie, 27, bądź 10, przepraszam, jeżeli się pomyliłem, odbiorców posłucha o tego podcastu. Jestem naprawdę zadowolony. To w ogóle bardzo ciekawy wynik. I co, myślę, no mówię, przyjdziemy do duchów Wenecji, bo jest o czym gadać. Słuchajcie, jest o czym gadać, bo to nie jest takie, no, przyznajmy się, Śmierć na Nilu nie było najlepszym, nie było, no nie było najlepszym filmem, jaki widziałem, a tym bardziej kryminałem. Ale jak wychodzi z duchami wene... z duchami. No, dobrze, z duchami w Wenecji. Zobaczymy. Więc, no, lecimy. Duchy w Wenecji. Tak jak wcześniej powiedziałem na wstępie, jest to film w reżyserii. No, oczywiście, no, bo jak akurat spłakał, no to Kenneth Branagh. I powiem Wam, że to jest... o tyle się zmieniło, że Mordechto w Orient Ekspresie i A Death on the Nile były takie, że... tylko jest parodział sam, ale zmieniła się też forma, bo tamte były typowo kryminałami. Tamte dwa filmy. Przyznajmy się szczerze, że Mordechto w Orient Ekspresie uwielbiam. Śmierć na Nilu niekoniecznie, a w duchach w Wenecji jestem ewidentnie zakochany i to będzie może jeden z najlepszych kryminałów w ostatnich pięciu, sześciu lat. Może oprócz Only Murder in the Building, ale dobra, to jest totalnie inne, bo Zbrodnie po sąsiedzku to jest serial, uznajmy, okej? Więc jakby serialu nie oceniajmy tak jak filmu, no bo jednak przecież one czymś się różnią, co nie? No przynajmniej zazwyczaj tak jest. Ogólnie. Dobra. Dlaczego uważam, że to jest najlepsza część przygód Herculesa Puero? Tina Fey, jako Ariadna Olivia, czyli jedna z najbardziej znanych postaci z Uniwersum Agaty Chrystii. Ja nie przeczytam niestety jeszcze Wigilii Asyckich Świętych, ale z tego co wiem, te filmy, znaczy ten film i książka różnią się od siebie i to nawet bardzo, bo jak wiecie pewnie, no duchy Wenecji rozgrywają się w Wenecji, a tam w jakimś malutkim miasteczku, co no oczywiście widać, że od razu się różni. I co wychodzi ewidentnie na plus, to jest to, że zdjęcia to jest perła w tym filmie. Naprawdę, jeżeli zdjęcia w tym filmie nie dostaną Oscara, choć pewnie albo Killerstop ze Starym Muza piękne zdjęcia zgarnie, albo Oppenheimer, Barbie pewnie zgarnie i tak wszystko. Nie uważam, żeby aż tak kolorowo było. Kolorowo, powinien być różowo. Ha, ha, ha, ha. Ale po prostu zdjęcia i to chyba wszystko, bo kurczę, no nie jest to aż taki film, to jest film typowo rozgrywkowy, bo Czas Krwiowego Księżyca nie mógł być aż tak oglądalnym filmem, bo duchy w Wenecji trwają godzinę czterdzieści z hakiem i to się różni. A wiecie, Killerstop ze Starym Muza trwa trzy godziny dwadzieścia sześć. Ja wiem, że dziwne porównanie, ale no jednak porównanie i to wygląda właściwie absurdalnie, bo właśnie jak mówiłem, porównanie wypada absurdalnie, żebyście mnie źle nie zinterpretowali. Chodzi o to, że właśnie mówię, ten ten film trwa godzinę czterdzieści z hakiem i spokojnie, każdy wysiedzi w kinie, no te trzy godziny dwadzieścia sześć, prawie trzy i pół godziny, czyli prawie dwieście dziesięć minut, no to już jest ewidentnie, to tak jakbyście dwa razy obejrzeli Duchy w Wenecji i dopiero raz obejrzycie Killerstop z Starym Muza, to jest ewidentnie dziwne, ale nie dziwię się, dlaczego te filmy są takie krótkie, bo Duchy w Wenecji to jest, tak jak mówiłam, film typowo rozgrywkowy, a Killerstop z Starym Muza to jest bardziej film zawiązany z takich koneserów kina, jeżeli tak to można określić. Koneserzy kina to są tacy ludzie, jak choćby ja, czyli upierdalałem oglądać prawie każdą premierę i jeżeli oczywiście mają czas, wracać się do kina i ją zrecenzować, tak samo jak było z Łąką, no było, było. Nawet przedpremiera, bo poszedłem, ale nie każdą premierę, bo wiecie, na przykład Pellifier 2 był takim przypadkiem, że kurde, mówię, dobra, pojadę. Pojechałem, no bo wiadomo, przecież jak zobaczyłem w zwiastunie tą legendę, że ludzie zlimitowali w kinie, no to pomyślałem, to nie film dla mnie i zobaczyłem pierwsze 15 minut i musiałam aż jedną sekwencję pominąć, ale to było w trakcie trwania filmu, bo uważam, że, ale dobra, nie będziemy się nad Pellifierem pastwić, bo szkoda. Dobra, ogólnie film to jest najlepsza część przygód Agaty Christie. Nie rozumiem tak chłodnego przyjęcia przez krytyków, no choćby na naszym polskim filmwebie, ale to jest o tyle ciekawe zjawisko, że Kenneth Branagh, który jest fantastycznym reżyserem, bo wyreżyserował też pierwszą część Thora, tam Kopciuszka, no wiem, że akurat dziwne przypadki, ale takie filmy wyreżyserował Kenneth i te trzy filmy i myślę, że po takich reżyserskich perełkach, teraz Kenneth jest u szczytu swojej kariery, bo to jest naprawdę, no bardzo widać, naprawdę nie wiem, nie wiem, nie wiem, co mogę Wam jeszcze powiedzieć, ale oglądajcie ten film. Ja niestety do kino nie udało mi się, bo on był gdzieś tak w okresie oko, nie, około Halloweenowym? Nie, nie było około Halloweenowym, bo wtedy weszło na Disney+. I wtedy tego samego dnia zobaczyłem i mówię, zakochałem się w tym filmie od pierwszych, no właściwie pierwsze pół godziny, kiedy dochodzi do tego zabójstwa. Ja oczywiście nie powiem, kto zginął, ale, kurczę, myślałem, by została jeszcze godzina filmu, około. 40 minut trwa film. I jak ta jedna, jak bez tej jednej postaci, mogę Wam tylko powiedzieć jedno, że nie jest Hercules Theron, no bo inaczej, wątpię, żeby tak było. To może nas tylko uspokoić, nie powiem, kto dokładnie, tylko, że jest to postać, która występuje w filmie. No, oczywiście, no, chyba logiczne. Myślałem, Kenneth, jak Ty chcesz to jeszcze przez tą godzinę udźwignąć, żeby, żeby się nie wynudzić przez tą godzinę. I, kurde, udało mu się, udało mu się to zrobić. I to jest jedno z największych w ogóle szoków, bo ja nie wierzyłem, że można zrobić i w ogóle też wychodzi, nie wiem, kto to w ogóle zrobił. Ciekawe i myślę, że nawet w tym podcaście możemy przejść powoli do dyskusji spoilerowej, bo chciałabym Wam powiedzieć, że to jest jedna z, że to jest najbrutalniejsza część duchów w Wenecji w ogóle, bo jest scena tego zabójstwa, ja nie powiem dokładnie, kto. Jest jeszcze scena drugiego zabójstwa i scena trzeciego. Więc to jest dosyć, no, nie ma bezpośredniego gor na ekranie, nie ma, że ktoś komuś, nie wiem, krew, nie, tylko po prostu są sceny zabójstw i to jest po prostu najbardziej drastyczna, o, najbardziej drastyczna część sagi. Ja mam nadzieję, że Kenneth Branagh będzie robił dalej takie filmy, bo on się naprawdę nadaje do zrobienia takich filmów typowo rozrywkowych. On na przykład na pewno nigdy nie będzie drugim Marcinem Skostacem czy Tarantino. On to jest taki reżyser typowo zrobiony, no może nie pod publikę, ale pod widzów i myślę, że to jest bardzo ciekawe, że jeszcze ktoś w tych czasach jest w stanie ożywić Agatę Christie, no bo wiadomo, są te stare adaptacje, może też Staff Orient Expressie i Śmierci Nanilu, ale nie jest to to samo. To jest styl Kennetha Branagh i ten film jest, jak pewien krytyk napisał na Filmwobie, ten film jest tak przerysowany, a jeżeli się mylę, to przepraszam, ale ogólnie to jest swoją interpretacją tego, że ten film jest tak przerysowany, jak wąsy Herculesa Poirot, no i zgadzam się i naprawdę zgadzam się i nie musicie oglądać poprzednich części, zanim... Ej, ja was uspoilerowałem. Nie, nie, nie, nie. Dobra, nieważne. Nieważne, zaspoilerowałam wam, ale nie wiecie, na który moment. No nie powiedziałem, kto to zrobił, ale jest inna rzecz. Dobra. Kurczę, to jest ciekawy film, który na pewno pożywia tą prozę Agaty Christie i uważam, że Kenneth powinien robić więcej takich filmów, więc ode mnie to jest mocne 9 na 10, pod warunkiem obniża ocenę na 8, jeżeli nie powstanie kolejna część, bo te filmy nie są jakoś wysokobudżetowe i już wam mówię dokładnie, ile duchy w Wenecji miały box-office'u, no bo rzeczy budżetu w ogóle. Ten film miał, uwaga, budżet na pewno nie najwyższy. 60 milionów. A w box-office'ie poradził sobie jaka długa cisza. W box-office'ie 122, no nie jest to najgorszy wynik, jak na, po prostu dwa razy jakby zwrócił się budżet i myślę, że na pewno powstanie druga część i to mnie nie dziwi. A teraz przejdziemy do dyskusji spoilerowej. Ostatnio dużo tych dyskusji spoilerowej, ale jest dużo filmów, które chciałabym przeanalizować osobami, które widziały już dany film, więc teraz zaczyna się dyskusja spoilerowa. Żeby nie było, ostrzegałem, powiem dokładnie, kto to zrobił i wszystko to, co znajduje się w finale, więc ostrzegałem. Ostrzegałem. Lecimy z dyskusją spoilerową. No dobra, przeszliśmy już do dyskusji spoilerowej, więc mogę powiedzieć wszystko, co bym chciał. Ogólnie sytuacja matki, dlaczego to zrobiła, jest nie do końca jasna. Ja chciałabym, by ta psychologia matki była trochę bardziej poszerzona, bo uważam, że ta aktorka, nie znam jej niestety z niczego, ma świetnie, taką psychopatkę, to ewidentnie czuć na początku, że ta postać jest normalna, ale z czasem po prostu macie wrażenie, że to jest najgorsza postać z całego uniwersum. Oczywiście jedna Olivia nie pozostaje bez grzechu, ona też jest częściowo winna, ale jakby nie wykonała zbrodni, co nie, więc nie dziwię się, że ona potem może być aż w tylu powieściach Christie. To ogólnie wszystko, co bym chciał powiedzieć na temat tego filmu. Jest on po prostu świetny. To tyle, naprawdę. Trzymajcie się, do zobaczenia, no i cześć.