Ο Στράτος Στρατηγάκης για τις πανελλαδικές εξετάσεις

Κύριε Στρατηγάκη, καλημέρα από το Ηράκλειο. Καλή σας μέρα. Σας ευχαριστώ θερμα για τον χρόνο σας. Λοιπόν, θα ξεκινήσω από το απλοϊκό. Είμαστε μια εβδομάδα πριν από την έννοια των πανελλαδικών εξετράσεων. Είναι μια χρονική στιγμή δύσκολη για τα παιδιά. Έχει ισορρεθεί κούραση, άγχος, αγωνία. Τι μπορούμε να πούμε απευθυνόμενοι σε αυτά τα παιδιά, αλλά και στους οικείους τους, κύριε Στρατηγάκη. Το πρώτο που μπορούμε να τους πούμε, ψυχραιμία θα περάσει. Είμαστε πολύ κοντά στο τέλος, οπότε λίγη ψυχραιμία και θα φτάσουμε στο τέλος με επιτυχία. Το άγχος που όλοι νιώθουν είναι κάτι απολύτως ουσιολογικό. Κάθε φορά που κάποιος άλλος αποφασίζει για εμάς, μας κρίνει, γιατί αυτό είναι οι πανελλαδικές, μας κρίνουν και παίρνουμε κάποιους βαθμούς που θα μας επιτρέψουν ή όχι να πετύχουμε στη σχολή των ονείρων μας. Όταν λοιπόν κάποιος άλλος μας κρίνει, είναι πολύ φυσιολογικό να έχουμε άγχος. Το κακό είναι αν έχουμε πάρα πολύ άγχος, το οποίο μας παραλύει και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε. Άρα λοιπόν, αν τα παιδιά είναι αγχωμένα, ας μην τρελαίνονται, έτσι είναι όλοι. Και να τους πούμε ότι κάθε γενιά, εκεί στα 18, περνάει τις πανελλαδικές εδώ και πάνω από 40 χρόνια. Είναι δηλαδή κάτι σαν ενηλικίωση, να το πούμε έτσι. Να πούμε βέβαια, συγχωρέστε μου που σας διακόπτω, να πούμε και το άλλο που ίσως ακούγεται λίγο κλεισέ, αλλά εγώ πραγματικά, έτσι αφού έχω δώσει εδώ και αρκετά χρόνια πανελλαδικές εξετάσεις, καθώς είμαι 25 χρόνια στη δουλειά ήδη, να πούμε και το άλλο που μπορεί να ακούγεται λίγο κλεισέ, αλλά νομίζω ότι και εσείς μπορείτε να το επιβεβαιώσετε και εσείς, ότι εδώ δεν τελειώνει τίποτα με τις πανελλαδικές, είναι ένα σημαντικό σταθμός, δηλαδή και αυτό το λίγο να το δούμε πολύ θαλαρά, δεν νομίζω ότι βοηθάει και εξεκριτεί τη κουβέντα, αλλά πάντως είναι ένας πρωτοσταθμός, αλλά όχι ο τελευταίος. Εδώ αρχίζει. Έτσι μπράβο. Δεν είμαστε στο τέλος, είμαστε στην αρχή. Αν πρέπει. Έτσι είμαστε στην αρχή της ενηλικής ζωής του ανθρώπου, κάποια παιδιά θα καταφέρουν να περάσουν στη σχολή που θέλουν, κάποια άλλα δεν θα καταφέρουν. Υπάρχουν πολλές δυνατότητες που έχουν αυτά τα παιδιά, που δεν θα τα καταφέρουν. Δεν έχει τελειώσει εδώ η ιστορία. Οι δυνατότητες που έχουν είναι να ξαναδώσουμε πανελλαδικές, να δώσουμε το 10%, να πάνε σε ένα ΙΕΚ, να πάνε σε ένα κολέγιο. Έχουν πολλά πράγματα που μπορούν να κάνουν. Επίσης, να πούμε ότι και κάποια παιδιά, τα οποία περνάνε σε σχολές, τελικά διαπιστώνουν ότι δεν ήταν αυτό που θέλανε και τις εγκαταλείπουν. Άρα, είναι αλήθεια ότι τίποτα δεν τελειώνει αυτή τη στιγμή. Όλα αρχίζουν. Και τα παιδιά μπορούν να ονειρεύονται το μέλλον τους. Και πώς θα το διαμορφώσουν τα ίδια. Το θέμα είναι να το ονειρεύονται. Γιατί δυστυχώς ζούμε σε μία εποχή, θα έλεγα αφασίας αν μου επιτρέπεται η έκφραση, όπου η αδιαφορία είναι αυτό που κυριαρχεί στη ζωή και των μικρών και των μεγάλων. Εγώ φαίνομαι τα παιδιά να ονειρεύονται τώρα. Όταν κάποιος ονειρεύεται, βάζει στόχους και όταν βάλει στόχους, πολεμάει για αυτούς. Αυτή η μαχητικότητα είναι το ζητούμενο στα παιδιά. Και όχι μόνο απλά θα γράψουν καλά τώρα στις πανελλαδικές. Άντως, η αλήθεια είναι ότι αυτό το σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων, ξαναλέω, εγώ μιλάω και εξ ιδίων τότε που έδωσε, είναι μια τέτοια διαδικασία που η αλήθεια είναι ότι υποβαθμίζει αυτή τη μαχητικότητα και τα όνειρα των παιδιών. Καταλαβαίνετε, αυτό το πολύ στενό πλαίσιο, το πολύ δύσκολο, που ξεκινά από την πρώτη κιόλας λυκείου, δεν βοηθά στο να είναι τα παιδιά μαχητικά, στο να ονειρεύονται. Καταλαβαίνετε, αφήστε εδώ που τα βάζεις σε μια ηλικία περίπου της πρώτης λυκείου να αποφασίσουν για το τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, που αυτό κι αν είναι άγχος, κύριε Στατηγάκη, εδώ δεν ξέρουμε που πάνε τα τέσσερα στην πρώτη λυκείου. Συγχνώρεστε με που το λέω έτσι, καταλαβαίνετε πώς στενό. Όχι, ακριβώς έτσι είναι τα πράγματα. Και αυτό που λέω πάντα στα παιδιά, και κυρίως στους γονείς, διότι οι γονείς έχουν το πολύ άγχος, τα παιδιά είναι πιο χαλαρά, είναι ότι ένα παιδί στα 16-18 δεν μπορεί να επιλέξει επάγγελμα. Γιατί δεν ξέρει τον κόσμο εργασίας, δεν ξέρει πώς είναι τα επαγγέλματα, δεν ξέρει πώς θα είναι τα επαγγέλματα σε 10 χρόνια από τώρα που θα βγει στην αγορά εργασίας. Συνεπώς δεν μπορεί να επιλέξει επάγγελμα. Εκείνο που επιλέγει αυτή τη στιγμή το παιδί είναι σπουδαίος. Και το να επιλέξει σπουδαίος είναι πιο εύκολο. Γιατί, διότι μπορεί να κρίνει το πρόγραμμα σπουδών ενός τμήματος και να πει αυτό θα με ενδιαφέρει να το μελετούσε, το άλλο δεν θα με ενδιαφέρει. Κάνουμε μια επιλογή στη μεγάλη εικόνα. Καλούνται τα παιδιά να επιλέξουν τη μεγάλη εικόνα κατά βάση, κύριε Στατιδάκη. Ακριβώς γιατί όπως είπατε κι εσείς, η εργασία εκεί μεταβάλλεται τόσο πολύ, εξελίσσεται τόσο πολύ που έχουμε φτάσει πια και δικαίως για μένα και σωστά, μην σας πω ότι έχουμε αργήσει. Συζητάμε πια κατά πόσο υπάρχει η σύνδεση των σπουδών με το επάγγελμα. Είναι κι αυτό ένα θέμα και νομίζω ότι είναι κι αυτό μέσα στη μεγάλη συζήτηση που πρέπει να γίνει σε αυτή εδώ τη χώρα και αφορά και την αναμόρφωση του ακαδημαϊκού χάρτη και όλα αυτά. Τμήματα που υπάρχουν και πέρυσι δεν μπήκε κανένας εκεί ή άλλα που έχουμε έναν ή δύο φοιτητές. Υπάρχουν τέτοια θέματα που πρέπει να τα δούμε με μια σοβαρότητα πια νομίζω. Πάρα πολλά τέτοια θέματα. Είναι η πραγματικότητα, η σύνδεση του πτυχίου με το επάγγελμα είναι πιο χαλάρη από ό,τι ήταν πριν 10, 20 ή 30 χρόνια. Να σας πω ένα παράδειγμα. Όταν εγώ τελείωσα το μαθηματικό περίπου το 70-80% των αποφίτων του μαθηματικού ασχολούντουσαν με την εκπαίδευση. Τώρα το ποσοστό είναι κάτω από 50%. Διότι έχουν ανοίξει και άλλα πράγματα που μπορούν να κάνουν οι μαθηματικοί. Συνεπώς αυτή η σύνδεση του πτυχίου με την αγορά της εργασίας είναι πιο χαλάρη. Το πτυχίο ουσιαστικά πια αποτελεί μια αφορμή για να βγει κάποιος στην αγορά εργασίας. Τι θέλουμε όμως. Θέλουμε το εξής. Ο φοιτητής να είναι καλός για να έχει όντως γνώσεις. Διότι έχει αλλάξει ο τρόπος που λειτουργεί η χώρα μας προς το επάγγελμα. Δηλαδή προς δεκαετίας, δεκαπενταετίας. Λέγαν οι γονείς στα παιδιά. Μπες στο πανεπιστημίου να σπουδάσεις κάτι που δεν έχει καμία σημασία. Και όταν τελειώσει θα βρω εγώ μια άκρη και θα σε βάλω στο δημόσιο. Λοιπόν αυτό έχει τελειώσει. Γιατί έχει τελειώσει. Όχι απλά γιατί το δημόσιο δεν κάνει προσλήψεις. Αλλά επειδή το δημόσιο δεν είναι πια ελκυστικός προορισμός εργασίας. Αν δείτε οι γιατροί παρετούνται και φεύγουν. Διότι είναι λίγοι και δεν αντέχουν το ρυθμό των εφημεριών. Αξιωματικοί του πολεμικού ναυτικού παρετούνται και φεύγουν. Διότι λένε εγώ δεν αντέχω 200 μέρες εμπλό και μισθώ 2.000. Θα πάω στον ιδιωτικό τομέα και θα πάρω 12.000 για την ίδια δουλειά. Ακόμα αναπληρωτές που τους στέλνουν στα νησιά αρνούνται να πάνε. Διότι λένε μου δίνεις μισθό 900 ευρώ και μου ζητάνε νίκιο 500. Δεν βγαίνω. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι ο δημόσιος τομέας δεν είναι πια ελκυστικός τόπος εργασίας. Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά θα έργαστον στον ιδιωτικό τομέα. Και στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα λειτουργούν αλλιώς. Θα περάσουν εξετάσεις και συνεντεύξεις προκειμένου να προσληφθούν. Πρέπει να αποδείξουν τις γνώσεις τους. Διότι στον ιδιωτικό τομέα θα δουν το πτυχίο που έχουν για 5 λεπτά και δεν θα ασχοληθούν παραπάνω. Μετά θα ασχοληθούν με το τι ξέρει. Και θα αξιολογούνται και πολύ συχνά στον ιδιωτικό τομέα πλέον έτσι να το πούμε και αυτό. Καθημερινά. Οι επίσημες αξιολογήσεις απλά μπορεί να είναι μία φορά το χρόνο. Αλλά καθημερινά αξιολογούνται, δεν το συζητάμε. Και για να προσληφθούν πραγματικά δίνουν σειρά συνεντεύξεων οι οποίες είναι ξεψάχνισμα το τι ξέρουν. Για να ανταποκριθούν λοιπόν τα παιδιά σε αυτή την κατάσταση θα πρέπει να είναι πολύ καλοί πτυχοί. Όχι να έχουν μάθει πολλά πράγματα στη σχολή τους. Για να γίνουν καλοί φοιτητές όμως μόνο ένας τρόπος υπάρχει να τους αρέσει αυτό που σπουδάζουν. Και αυτό ακριβώς λοιπόν είναι το βασικότερο κριτήριο για να επιλέξουν. Οι σπουδές, το πρόγραμμα σπουδών και αν αυτό τους φαίνεται ελκυστικό ή όχι. Αν δεν τους φαίνεται ελκυστικό δεν έχει κανένα νόημα να πάνε να σπουδάσουν διότι αυτές οι σχολές τους υπόσχονται ότι θα βρουν δουλειά και όλα αυτά. Είναι πράγματα χωρίς νόημα. Έχετε απόλυτο δίκιο. Πάμε λίγο στη διαδικασία που με το καλό θα ξεκινήσει σε μία εβδομάδα από σήμερα στις 30 του Μάη για τα παιδιά. Και τι έρχομαι να ρωτήσω κύριε Στρατηγάκη. Αν έχουμε αλλαγές σε σχέση με την περσινή διαδικασία των πανελλαδικών. Σε σχέση με την ελάχιστη βάση της αγωγής να πούμε δύο πράγματα. Το τι θα λέγαμε ότι πρέπει να προσέξουν τα παιδιά ίσως περισσότερο και στη διαδικασία των εξετάσεων αυτές καθε αυτές και λίγο μετά που θα έρθει η συμπλήρωση του μηχανεγραφικού μετά την ανακοίνωση των βαθμολογίων. Μπορούμε να τα κωδικοποιήσουμε λίγο σας παρακαλώ. Ναι βεβαίως. Λοιπόν η ελάχιστη βάση της αγωγής ουσιαστικά είναι ένας αριθμός ο οποίος συγκρίνεται με το μέσο όρο του υποψηφίου. Το μέσο όρο των γραπτών του υποψηφίου στα τέσσερα μαθήματα χωρίς κανένας εντελεστή βαρύτητας. Για να έχει δικαίωμα ένας υποψήφιος να δηλώσει μια σχολή στο μηχανογραφικό του πρέπει να περάσει την ελάχιστη βάση της αγωγής της σχολής. Η ελάχιστη βάση της αγωγής πέρυσι η μικρότερη ελάχιστη βάση ήταν 8,34 και η μεγαλύτερη ήταν 14,97. Τι σημαίνει αυτό χοντρικά. Όποιος υποψήφιος ήταν κάτω από 8,34 δεν είχε δικαίωμα να δηλώσει καμία σχολή του μηχανογραφικού γιατί όλες είχαν υψηλότερη ελάχιστη βάση από το 8,34. Όποιος ήταν πάνω από 14,97 δεν επηρεαζόταν καθόλου από την ελάχιστη βάση της αγωγής γιατί μπορούσε να δηλώσει όποια σχολή ήθελε. Όσοι βρίσκονταν ανάμεσα στο 8,34 και στο 14,97 μπορούσαν να δηλώσουν ένα μέρος των σχολών όχι όλες ένα μέρος των σχολών, ποιο μέρος αυτό των οποίων πέρασαν την ελάχιστη βάση της αγωγής. Το ότι δηλώνει κάποιος μία σχολή δεν σημαίνει ότι πέρασε καλά και σώνει αλλά αν δεν μπορεί να τη δηλώσει φυσικά δεν μπορεί να περάσει σε αυτήν. Άρα πρώτος στόχος που πρέπει να έχουν τα παιδιά είναι να ξεπεράσουν την ελάχιστη βάση της αγωγής. Επειδή λοιπόν τώρα που φτάσαμε στην τελική ευθεία και είμαστε στις επαναλήψεις, εκείνο που μετράει για να πιάσουν η ελάχιστη βάση της αγωγής να έχουν τον υψηλότερο δυνατό μέσο όρο. Αναφέρομαι κυρίως στους πιο δυνατούς υποψηφίους που κινδυνεύουν. Το κλειδί είναι να προσπαθήσουν να διαβάσουν τα μαθήματα τα οποία είναι πιο εύκολο να ανεβάσουν τη βαθμολογία τους έτσι ώστε να ανέβει ο μέσος όρος. Διότι αν γράψουν 18 σε ένα μάθημα καταλαβαίνετε ότι ο μέσος όρος θα ανέβει συνολικά και άρα θα περάσουν περισσότερων σχολών το όριο της ΕΒΕ. Για να το πω απλά, παρότι είμαι μαθηματικός, τα παιδιά του τέταρτου πεδίου είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνουν το 12-14 στα μαθηματικά, αλλά είναι πολύ πιο εύκολο να το κάνουν στην οικονομία. Και μάλιστα αν αφιερώσουν το χρόνο που θα αφιερώναν στα μαθηματικά για να το κάνουν το 12-14, στην οικονομία το 12 θα το κάνουν 18 με τον ίδιο χρόνο διαβάσματος. Άρα πρέπει έτσι να ορίσουν την επανάληψή τους ώστε να καταφέρουν να πιάσουν το μεγαλύτερο δυνατό μέσο όρο. Αυτό είναι το κλειδί. Να λοιπόν ένας στόχος και μια χρήσιμη συμβουλή για αυτές τις τελευταίες ημέρες που όντως τα παιδιά κάνουν επαναλήψεις. Τι άλλο μπορούμε να πούμε σε αυτή τη διαδικασία, τι άλλο θα μπορούσαν ίσως και πρέπει να προσέξουν οι υποψήφοι κύριε στρατηγάκι. Καταρχάς όντως βαθμολογίες διαβάζω ότι θα έχουν περί τα τέλη Ιουνίου ή εγώ θα τις τοποθετούσα από μόνη μου βέβαια χωρίς να ξέρω κάτι. Την πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου η εκτίμηση και δική σας είναι ότι θα πάμε έως τα τέλη του Ιούνιου για την ανακοινωσή τους. Τέλος Ιουνίου κάθε χρόνο ανακοινώνονται οι βαθμοί των παιδιών. Μέσα στην πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου, επτά Ιουλίου συγκεκριμένα πέρυσι, ανακοινώθηκαν οι ελάχιτες βάσεις εισαγωγής. Άνοιξε το Μηχανογραφικό. Το οποίο Μηχανογραφικό διαρκεί δέκα μέρες και τα αποτελέσματα, οι βάσεις εισαγωγής, βγαίνουν πια εδώ και δύο χρόνια. Φέτος θα είναι η τρίτη χρονιά. Βγαίνουν στα τέλη Ιουλίου και όχι στα τέλη Αυγούστου που έβγαιναν παλαιότερα. Ναι, αυτά που έχουμε ζήσει εμείς. Αυτή η διαδικασία της συμπληρώσεως του Μηχανογραφικού είναι εξίσου σημαντική, έτσι δεν είναι κύριε Στρατηγάκη. Είναι πάρα πολύ σημαντική και εδώ γίνονται τα περισσότερα λάθη που βλέπουμε οδηγούν παιδιά στο να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους. Πρέπει να πούμε ότι το 30% των φοιτητών δεν τελειώνει ποτέ το πανεπιστήμιο. Παρατάνε τις σπουδές τους. Αυτό οφείλεται σε δύο λόγους. Ο ένας λόγος είναι ότι έκαναν κακή επιλογή σπουδών και ο δεύτερος λόγος είναι ότι δεν είχαν το γνωστικό υπόβαθρο για να μπορούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Δηλαδή, για παράδειγμα, το μαθηματικό στη ΣΑΜΟ έχει βάσει 9,5 χιλιάδες μόρια. Αν ένας μαθητής γράψει 9,5 χιλιάδες μόρια σημαίνει ότι στα μαθηματικά θα έχει γράψει 7. Με 7 στα μαθηματικά δεν μπορείς να γίνεις μαθηματικός. Μάλιστα. Πρέπει να το πιέσεις από την αρχή του θέμα. Κατάλαβα. Άρα, βλέπετε, αυτοί οι δύο λόγοι είναι που δεν αφήνουν τα παιδιά να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Ο πρώτος, που είναι και ο πιο σημαντικός, είναι ότι κάνουν λάθος επιλογή σπουδών. Γιατί κάνουν λάθος? Διότι προβάλλουν διαφορετικά κριτήρια από το μόνο που είναι και το σωστό, που είναι αυτό που θα τους άρεσε να σπουδάζουν, αυτό που θα τους άρεσε να διαβάζουν, αυτό που θα τους άρεσε να ασχολούνται με αυτό. Όταν προτάξουν άλλα κριτήρια, τους στείλαν «Α, θα βρω δουλειά από εκεί, ας πάω εκεί», τότε οδηγούνται σε διέξοδα και εγκαταλείπουν τις σπουδές. Για να σας πω ένα τέτοιο παράδειγμα, που είναι πολύ κοινό, οι σχολές πληροφορικής αυτή τη στιγμή έχουν τρομερή ζήτηση στην αγορά εργασίας. Τι σημαίνει αυτό? Ότι προσλαμβάνουν οι εταιρείες τους, τους προγραμματιστές κάθε ειδικότητας, πριν καν πάρουν το πτυχίο τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάνε όλοι να γίνουν προγραμματιστές, διότι αν σε κάποιον δεν αρέσουν οι υπολογιστές, δεν του αρέσει η ιδέα να γράφει κώδικα, θα την εγκαταλείψει τη σχολή. Και έχω πολλά τέτοια παραδείγματα υπόψη. Προφανώς. Άρα λοιπόν, σε σχέση με τις εμπειρίες του μεχανογραφικού, γιατί έχει πάρα πολύ ουσία αυτό που λέτε, ξέρετε γιατί πολλές φορές και συνήθως, για να τα λέμε όλοι εδώ μεταξύ μας που δεν μας ακούει κανένας, είμαστε εμείς οι γονείς που συνήθως αυτή τη διαδικασία του συμπίδουσης του μηχανογραφικού είμαστε πάνω από τα παιδιά μας, προσπαθώντας να μην δείξουμε βέβαια και πολύ άγχος και αγωνία και πίεση, αλλά είμαστε πάνω από τα παιδιά μας και λέμε βάλε σχολές, βάλε σχολές να υπάρχουν, να δούμε τι μπορεί να γίνει. Από την άλλη μεριά, εγώ γνωρίζω και πολλούς υποψήφιους οι οποίοι πάνε με πολύ συγκεκριμένο στόχο, αγάσχετα εάν έχουν το γνώθις αυτόν ότι ενδεχομένως η προετοιμασία που έχουν κάνει δεν είναι η κατάλληλη που τελικά θα τους βάλει στον πίνακα των επιτυχόντων. Εκεί τι μπορούμε να πούμε, γιατί η αλήθεια είναι ότι είναι δύο σχολές αυτές, καταλαβαίνετε πώς το λέω, σκέψεις και αντίληψης. Βάζουμε σχολές στο μηχανογραφικό αφιδώς ή είμαστε πιο περιορισμένοι. Κοιτάξτε να δείτε, η αλήθεια όπως πάντα βρίσκεται κάπου στη μέση, τι θέλω να πω. Είναι σαφές ότι ένα παιδί θα δηλώσει τη σχολή που φεύγει, ακόμα κι αν πιστεύει ότι δεν μπορεί να την πιάσει. Γιατί έχω δει πολλά με τις βάσεις που ανέβω κατεβαίνουν και παιδιά που δεν πίστευαν θα πιάσουν τη σχολή τελικά την πιάνουν. Άρα, λοιπόν, καταρχάς θα δηλώσουμε τις σχολές των ονείρων μας, εφόσον περνάμε την ΕΒΕ και μπορούμε να τις δηλώσουμε, ασχέτως των μωρίων μας. Αφού δηλώσουμε, λοιπόν, αυτές τις σχολές των ονείρων μας, θα δούμε μετά ποια είναι η πιο χαμηλό βαθμή. Αν η πιο χαμηλό βαθμή είναι επιχεί στα 14.000 μόρια, για να εξασφαλίσουμε την εισαγωγή μας και να μην μείνουμε απ' έξω, θα αρχίσουμε να δηλώνουμε μία σχολή από κάθε χιλιάδα των βάσεων. Δηλαδή, από το 14 στο 13 μία-δύο σχολές. Από το 13 στο 12 άλλες μία-δύο. Από το 12 στο 11 άλλες μία-δύο. Μέχρι να φτάσουμε στις πιο χαμηλές. Γιατί το λέω αυτό. Διότι μερικοί αγχώνονται, λένε θα τα δηλώσω όλα και βρίσκονται να δηλώνουν 80 και 90 πτώματα στο μηχανογραφικό. Όταν συμβεί αυτό, δεν μπορεί κάποιος να ελέγξει το νούμερο 70, γιατί είναι 70 και όχι 40. Χάνει λοιπόν το μπούσουλα με αποτέλεσμα να περάσει σε κάποια σχολή κατά τύχη. Και άρα δεν είναι υποψήφιος να την εγκαταλείψει πολύ γρήγορα. Αυτό που λέγαμε νωρίτερα. Θέλω ένα τελευταίο σχολείο σας. Φυσικά είναι πάρα πολλά αυτά που μπορούμε να πούμε, αλλά και εμένα με πιέζει ο χρόνος. Εκτιμώ και εσάς αυτές τις ημέρες. Θέλω ένα τελευταίο σχολείο σας γιατί για τον αριθμό των εισακταίων, πιάνω ότι είναι 200 κάτι θέσεις αυξημένους σε σχέση με πέρσι. Και έρχομαι εδώ και το ανέφερα κάποια στιγμή στη διάρκεια της κουβέντας μας. Έχω διαβάσει πολλά ρεπορτάζ στο τελευταίο διάστημα για σχολές, που την περσική χρονιά δεν δέθηκαν κανέναν φοιτητή. Και λέω, βρε παιδί μου, αυτές οι επιπλέον θέσεις πού πάνε, τι γίνεται, υπάρχουν... Στον αέρα θα μείνουν. Όταν μένουνε 10.000 θέσεις και νες κάθε χρόνο, εφέτος θα μείνουν 10.200, για να σας το πω απλά. Είναι ασήμαντη αυτή η αλλαγή. Πάντως θα πρέπει να ξαναδούμε λίγο, λέτε κι εσείς, το να κάνετε με η κοχάτη της χώρας, και το που έχουμε, τι μετακινήσω εκτήματα. Πρέπει να το δούμε και είναι αυτό που αποφεύγουν να κάνουν οι πολιτικοί μας, διότι δεν υπάρχει καμία συνεννόηση. Έρχεται ο ένας, ανοίγει σχολές, έρχεται ο άλλος, τις κλείνει. Θα δεσαρετήσουν και τοπικές κοινωνίες και όλες, και δημαρχέους και τα λοιπά. Ξέρετε τώρα, άμα πουν ότι πρέπει να κλείσει ένα κτήμα στην τέτοια περιοχή, είναι και αυτά ενώ μεταξύ στη μέση. Βέβαια, βέβαια. Δυστυχώς. Θα ξεσηκωθούν και ποιος να τους αντιμετωπίσει μετά, οπότε δεν θέλουν να πάρουν το πολιτικό κόστος και άρα δεν κάνουν τίποτα, απλά αφήνουν τις σχολές να κλείνουν μόνες τους. Διότι όταν θα βρεθούν σχολές που θα έχουν δέκα άτομα σε κάθε έτος, αυτά όπως καταλαβαίνετε, αυτές οι σχολές δεν μπορούν να ζήσουν. Έτσι των πράγματων θα ρημάξουμε. Τι να λέμε τώρα. Σας ευχαριστώ θερμότατα για αυτή μας την κουβέντα σήμερα, για τους ήπιους τόνους, τις χρήσιμες συμβουλές. Κύριε Στρατηγάκη, την καλημέρα μου. Από το Εράκλειο ευχαριστώ πάρα πολύ. Ευχαριστώ και εγώ. Γεια σας.