Պարոն Ճորճ _ Պատգամ Չարենց

ով հայ ժողովորդ, կո միակ պրգությունը, կո հավակագան ուժի մեջ է։ Վստա հեմ պոլորը թլսադեգ այս խոսկը, որուն հեղինագը եղիշ է չարենցն է։ Չարենց այս խոսկը ուղագի օրենչ է ասաց։ Որով էդ խորորդային Մյության դարիներուն ածկային շունչով այսպիսի խոսկսելը, հրգության մասին անցատարնալը գամ միասնության գոչերը նելը խստիվ արգիլված էին։ Այսպիսի դողիմ է հեղինագը գրնար ամենադզան էր բադիժինի ենցարգվիլ։ Այդ բաճառով ալ չարենց թիմած է ակրոստիկոսին։ Ինչ է ակրոստիկոսը։ Ակրոստիկոսը պանաստեղզագան սև է, որուն մեջ հեղինագը խոսկմը, նամակմը գամ իր անունը գբահե։ Սովորապար բահաված պարը զամնախատասությունը մեջ տեղ գել է, եթ տակ տագի գշարենք յուրականչուր դողի առաջին դարը։ Մեր պանաստեղծ կատողեգոսներ են Սուրտ Ներսես շնորհալի որինակ, Ներսես անունը բահած է իր հեղինագած շարագաններեն ոմանց մեջ։ Սա նորահրաշ շարագանն է, նվիրված վարթանանց տոնին։ Եթե դակտագի շարեք յուրականչուր համարի առաջին դարերը, ի հայտ կուկա կաղնակիրը, Ներսեսի երկ։ Վերատարնանք Չարենցին։ Իր վերջին կիրքին, կիրք ճանաբարիին մեջ, թրազ է բատկան պանաստեղծությունը։ Եթե բարձ գարդակ պանաստեղծությունը բատկան գամխրատ պիրի չդեսնեք ոն։ Իսկ եթե պանաստեղծության յուրականչուր դողի երդրորդ դարը տակտագի շարենք, կունենանք ճարենցի իսկագան բատկամը։ Ով հայ ժողովորդ կո միակ վրգությունը կո հավակագան ուժի մեջ է։ բատկամ, որ բատճար եղավ անոր ծերպագալության, պանդարգության, ինչու չեն այվ մահվան։ Խինք երկրի թշնամի համարեցին, կիրքերը դբել արգիրեցին, ու ինձք ընդանիքի անտամները հալազեցին։ Հետաքրքրագան մեկ պանալ բատնեմ։ Չարենց ծերպագալվել է եկք, կննության ժամանակ, ընդունելով անտես, որ կ կննիչը գհամարի, թե ինք կդած է զայն։ Չարենց համոզելու համար, որ կննիչը ժիշտ չէ, դեղում վրա նոր պանաստեղդությումը գգրե, որում մեջ այլ տասավորությամբ կշարե նոր կաղթնակիրմը։ Կննիչը չի գրնար կտնել կաղթնակիրը, իսկ Չարենց կհամոզվի, որ զինք մատնողը իր մոդիկ մարդոցմը մեգի եղած վեր, գամ ալ շատ խելացի հայմը։ Չարենցի խոսկը այսօր ալ այժմիագան է, վաղն ալ այժմիագան բիրի ել լա։ Իսկ մեր զիկ է մանահետևիլ անոր խոսկին ու կործածրել զայն, որովհետև մեր միակ պրգությունը մեր հավակագան ուժին մեջ է։ Վավերեք, հաջորություն պնորից։