Podcast Conor Smith

🎧🎧🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥🎥� Voitaisiin peliä vuodessa kurssias kohdassa, joka jäisi niihin kannattavista miehistöistä. Φυσική καταστροφή δεν είναι φυσική. Είναι κοινωνική. Έρχεται κατά κανόνα από τον κόσμο της φυτείας. Στην Ελλάδα, η φυτεία δεν είναι τόσο μια οικονομική δομή της καλλιέργειας που εγκαταστάθηκε στο φυσικό κόμπο, όσο είναι μια συγκεκριμένη αποικιοκρατική λογική κατοίκησης που ανεβιέται από τις μάτρες ιστορίες της δουλείας και της αποικιοκρατίας. Αυτό είναι το φυτιόκενο, μετάφραση του αγγλόφτου όρου Votaisiin, πως κριτική πάνω στη έννοια του ανθρωποκένου. Το φυτιόκενο μας θυμίζει ότι για την καταστροφή του περιβάλλοντος δεν ευθύνεται ο άνθρωπος κάθε ευτός, αλλά συγκεκριμένες τομέες, μορφές διαχείρισης της φύσης και συστήματα οικονομικής παραγωγής, τα οποία βασίζονται στη λογική και στον σχηματισμό της φυτείας. Το φυτιόκενο, κατά κύριο λόγο, συνεπάγεται τη μαζική εξόντωση της φύσης για τη συσόραση κεφαλαίου και τη συστημική παραγωγή εκατάληψης όσον αφορά την υποκείμενά του, δηλαδή τα μαύρα σώματα που πάνω στις πλάτες τους εξορίζεται η υπερακρισία. Στην περίπτωση της απάντας της καταστροφής από τις πλημμυρές, αφενός η λογική της φυτείας στέγεται σε μια προσέγγιση του περιβάλλοντος που απαιτείται όσο πιο δυνατόν περισσότερη εκατάληψη της φύσης και των πόρων της. Αυτέτερο, η καταστροφή που προσκύπτει από αυτή την υπερακατάληψη δημιουργεί ανθρώπους που υπάρχουν στη δική του γνώμη ως μη άνθρωποι, όσο όντα προβιάστηκαν στη μοίρα τους, τα σώματα της φυτείας που δεν αξίζουν το παρμικρό τράσμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Οι εγκαταλονημένοι άνθρωποι των πόλεων και χωριών του Τεσσαλικού Κάμπου είναι αυτά τα νιώτα. Σε πολλές περιπτώσεις, περισσότερο από μισό χρόνο μετά, δεν έχουν πάλι καμία αποζημίωση από το κράτος και τώρα αντιμετωπίζονται με σκέπτρα βάπτιξης που τους λένε να γίνουν κάτι σαν νέοι δουλοπάρκοι των πητεών από κάτω που σχεδιάζονται να βάλουν στην περιοχή ή να φύγουν και πάλι. Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Μετά από εδώ, οι έρευνα των οδοντών και επιστήμονων σχεδίκανε με αναγκαία της πλημμυρικής αέρας η οποία αδυνάμβει το έξοδος ανθρώπους του Κάμπου κατά λίγες διανάπτυξες κινούριων της πητεών από κάτω οι οποίες θα αντικαριστήσουν την καρδιαρία των βαθιού η οποία υποτίθεται να κάνουν οδόνη τεράστια ποσότητα νερού ενώ η καρδιαρία από κάτω θα έχει να δώνει μόνο την ίδια περίπτωση αν όχι περισσότερο. Οι επιστήμονες αυτοί, πάλι, βασίζουν τα σύνδερα μακτά τους στη ορθογραφική επιστήμη ή σε μια ξεφάθρια ατοικιοκρατική λογική. Αν και η κυβέρνηση και τα κέντρα παραδογής κατά λέω και επιστημονικής γνώσης αντιμετωπίζουν αυτούς τους ανθρώπους ως αόρατους. Δεν σημαίνει ότι οι δεύτεροι δεν έχουν αυτενέργεια πάνω στις συντήκες διαβίωσής τους. Ότι δεν μπορούν, δηλαδή, να προσπαθήσουν πάνω απ' τη κατάθεση τα χέρια τους. Εγκατάλειψη αυτοί, πάνω απ' την κατάθεση, εγκατάλειψη αυτοί, δεν είναι καν καινούργια αν φοβηκάνε την καλλιεργητική και οικονομική ανάπτυξη του κάπτου. Μάλλον μετά αυτή η αποξέντηση της Λεμίνης Κάρλας, η οποία μπορεί να θεωρηθεί και είναι περιπτωτικά καταστροφική παρέμβαση βασίλιστης λογικής της φυτείας, οι πρώην ψαράδες της Λεμίνης ομόνος ξεχάστηκαν από την κυβέρνηση και τις άλλες ομολογίες της περιοχής. Ας πάμε λίγο πιο πίσω, να βρούμε ιστορικά παραδείγματα αυτής της αυτενέργειας. Όπως περιγράφουν πολλοί συγγραφείς, τις ιστορικές φυτείες τη Μεσόγειο κάτω το 15ο αιώνα, στα νησιά της Πορτοκαλίας κάτω το 16ο αιώνα, στα νησιά της Καρβαϊκής και εις τον Αμερικάνικο Νότο από το 16ο αιώνα μέχρι το 20ο αιώνα, πάντοτε υπήρχε με πράδοση της απίστευσης από τους σκλάβους, δηλαδή από τα σώματα της φυτείας. Μία χαρακτηριστική υμωστή της απίστευσης αυτής το οποίο ήταν ουσιαστικά μια δράση φυγής. Όπου υπήρχε φυτεία, θα υπήρχαν και τέτοιες δράσεις εντύστασης, οργανωμένες και με τη λογική μιας πάλης ενάντια στο άτομο. Δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ τυχές εκλήξεις, αλλά πάνε προέκυψαν και προκύπτων από μια τύψη μιας του να αντιστέκεσαι, του να καταγγείσεις την κατεπίεσή και την απάνθρωπη εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης. Μιλώντας με ανθρώπους στον κάμπο, βρήκα παρομοίες προσπάθειες εντύστασης, όντως πολλοί ήδη έχουν φύγει από την περιοχή, θεωρώντας τη μία ανεπίσημη. Και μάλλον περισσότεροι θα φύγουν στους ερχόμενους μήνες. Όσοι έχουν μείνει, όμως, αργά και κάτι να δοθεί να έχουν καινούριους τρόπους να ζήσουν με το άγριο, προοδευτό περιβάλλον το οποίο είναι. Εξαισθέσεις δυσματικής κοινωνικής εγκατάλειψης έχουν σπροχή πάνω τους καινούριες γνώσεις και αντιλήψεις του κράτους και της φύσης και συνεργάζουν όλα αυτά, απλώς να συνεχίζουν να τη διώνουν, ξέροντας ότι, πιθανότατα, η επόμενη κατευθύνεια έρχεται σε κάποιο, μάλλον σύντομο, μέρος. Η αστροπροστασία που αναλοπάνουν και ανασύζουν οι εκατολευθεμένοι άνθρωποι μου θυμίζει αυτό που περιγράφει εξαιρετικά τη δοκιτεχνία της και αχρομελικανίδας συγγραφέας Ακτέγρα Βάπερ. Κυρίως τα μυθιστορήματα της Κίντριν, εξαίματος τελικά και βέβο της Σόρντ. Στο πρώτο, ο οποίος σύγγραμμα η αχρομελικανίδα ξαφνικά διεκτιμίστηκε στην Ευρωπαϊκή το Αμερικανικό Νότο του Κυριαρχικού Συνταγμού 15. Οι εκτιμισμένοι, γεννούντας προς-πίσω στο παρόν και το παραπόν, χωρίς καμία ιδέα του πότε θα ξανεκλείσει η πρωταγωνίστη, αν εγκάζεται να βγει τρόπος να προετοιμαστεί για την επόμενη κατευθυντική μεθυτόπιση. Δημιουργεί το γράμμα αυτοίς μια τσάντα στην οποία μαθαίνει όλα τα εφηρετικά αγαλεία ανακαφανικά και τα λοιπά που μπορεί να χρειάζεται ενώ είναι στη θητεία του παραπόνου. Στο τέρατο του Σόβερντ, η βάση μεταφέρει το ζήτημα της εφηβίωσης και της αυτοπροστασίας του διστότικου μέλου, στο οποίο η κληρονοία της θητείας και του βασικού χαρακτηρισμού έχει εξαλείψει την κοινωνία για όσους είναι λευκοί και παλαιούχοι. Οι περιβαμονικές κοινωνικές κατεστροφές έχουν κάποια δαχτήση στον κόσμο, αφήνοντας τους ανθρώπους που είναι απέξω στη μοίρα τους. Ο πρωταγωνίστη Ελβόν, προσπαθώντας να επιβιώσει και να χτίζει τη δική της κοινωνία, κατεδικτεί το πώς σε έναν κόσμο που κρεβνίζεται από τον θρησκευτικό καθορισμό και όλες τις συνέπειες του, θα φτάσει να αντιμετωπίσουμε τη συστική μας κοινότητα, τις συστικές μας γνώσεις και τις συστικές μας σκέψεις εκ νέου προκειμένου να συνεχίσουμε να αντιμέτρησουμε. Και τα δύο γραμμάτια της κοινωνικής πάντα συνεχίστηκαν ότι όσοι εκαταλείπονται από το κράτος και τη δεύτερη κοινωνία, είτε στη δική της κοινωνία, είτε στο μελλοντικό παρόντικο κόσμο που παράρχεται από αυτή, πρέπει να χαράσουν το δρόμο της δικής τους επιβίωσης. Δηλαδή να συγκροτήσουν, να προστατεύσουν και να καλλιεργήσουν την αυτοπροστασία τους. Και τα δύο μικρή στολήματα έχουν να κάνουν, δηλαδή, με την έννοια του survival, με το πώς ζούμε σε έναν κόσμο ο οποίος χρειάζεται να μας καθημερώσει άμεσα και έμεσα. Το survival, ερχόμενο από την ιταλιανική παράδοση της ατύστασης ενάντια στη αδικιοκρατία, τονίζει ότι επιβίωση και ατύσταση μεταξύ τους είναι αναπόσπαστες έννοια. Δηλαδή, πρέπει να αντισταθούμε προκειμένου να επιβιώσουμε, καθώς και το να επιβιώνουμε το ίδιο είναι και η μορφή της ατύστασης. Οι μορφές της αυτοπροστασίας αυτής είναι διάφορες. Μπορεί να είναι τεχνολογικές, όπως οι κάμερες που έχουν εγκαταστήσει γύρω από τη μοντάδα ζωοπαραγωγής του εισιτήτου ειροπολιτέσμου, έτσι ώστε να προβάζουν την αμοιώσον της φοράς της εμπομβής καταστροφής. Μπορεί να είναι και γνωσιακές, συναισθηματικές, όπως ο φόβος που δει κόσμο στον κόμπο που δεν αμοιώσει κάθε φορά που βρέχει. Ένας φόβος που τους οδηγεί στο να προσπαθήσουν να προστατεύσουν με οποιοδήποτε τρόπο διαδέσιμο τον εαυτό τους. Τώρα βρέχει και είμαστε στην κάμερα έτοιμοι για να ορθούμε. Είναι ο φόβος της αμασφάλειας, γιατί μπορεί να πάει στιγμή να γίνει, ξανά και ξανά. Ναι, δηλαδή συνέχεια πρέπει να είστε έτοιμοι. Συνέχεια, ναι. Ναι. Εδώ σκεφτήκαμε ότι κάποια στιγμή, να πάρουμε μια καρότσα, να την έχουμε απ' έξω, η καρότσα είναι ψηλές, να μπορούμε απλά να της ρίξουμε πάνω, να είναι κότες, να σωθούν οι κότες. Γιατί να φτιάξεις μέσα στην μονάδα, να τη σηκώσεις ένα μέτρο, δεν είναι, θέλει πάρα πολλά χρήματα. Αυτό που μου είπαν πολλοί ανθρώπες και εικοσέτηνες, θέλει πάρα πολλά χρήματα. Ναι. Οπότε, πρέπει να βρεις άλλες λύσεις. Αλλά φυσικά έχει φοβάμαστε ότι θα ξαναγίνει. Και έχει μια φορά, κάθε συνέχεια με το που βρέχει, που φοβάμαστε ότι ξαναγίνει. Ναι, ναι, ναι. Και όχι και όσο μη βρέχει εδώ, μη βρέχει στα φάρχανα, από εκεί έρθει το νερό. Μη βρέχει, δηλαδή, από αλλού που έρθει το νερό. Γιατί όλα τα νερά, από εκεί, έρχονται προς τα φάρχανα για να φάνε τη μειώ. Ναι, ναι, ναι. Οπότε, δεν είναι και μόνο να βρέχει εδώ σε εμάς. Είναι, μη βρέχει εκεί. Και τις δύο φορές, το νερό ρίξει από κάτω. Δεν έβριχε εδώ σε εμάς. Στην λάησα. Γιάννη, και τη δεύτερη φορά θα φας, αλλά δεν είχε ρίξει τη νεροκολή. Ναι. Δεν ξέρω από πού ήρθε. Λογικά, από εκεί έρχονται. Αυτό, ο κοσμοσπασανότης, είχε σπάσει. Την είχαν σπάσει πρώτη φορά. Ναι. Τίποτα. Έγινε μια φορά, μπορεί να γίνει πολλές φορές ακόμη. Ναι. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία. Ωραία.