AUD-20230301-WA0006

जय गजानन मी सौसुनेत्रा श्रीकान्बोरकर रहनार पुने अनुभव कथनात ये पुष्प श्रींचा चरणी समर्पीत मी लहान अस्तान नाज माझे वडिल वाडले, सद्रण दिल वर्षेची वते माझे आई आजोल यालो और तिथेज रहू लागलो माझे कुटुम्बा तेवा मी, माझे आई, मामा और अजी असे चौगेदन होतो अजी खुब देवभकत होती, ती शिखर कवी ही होती सतत तीचे नामस्मान शुरुव आशी, देवघर आठ गल्यानन मारजन च एक शाह बाई तीचा फोटो आशाव तो होता, ती रोज संध्याकाली आणी सकाली सुदा उतलिया उतलिया, माझे करना नमस्कार करों गेता शे, अगदी लहान पनावाचन अगदी लहान पनावाचन आज नहीं ती सवय तशीत है, तीनी अगदी लहान पनी माझा वर सतत सांगुन, ये बीम बोल लगी, ये गल्यानन मारजन सुदे बाबा है, आणी ये ये नारे, मैं विचारना करता थे, ते कद ये नारे, तो ती मणाची, नहीं ती ये नारे, � ये जी घटनादाल अनुभव आला है मला अतो, 1965 सालचा आहे, ते मा भारत-पाकिस्तान युद्ध शुरू होता, त्या मले विद्धित पुरोथा सतत खंडित होता से बाराच वे, दलन बगरे कोश्टी असा दोन-दोन, तीन-तीन दिवस दलून मलत नसा, त्या दिवसी त अणी घरा दोन पोल्यांची भक्त कणिख उती, मला शाले जाईचा, मी तेमा अठ वर्षेची ओते, शाले जाईचा मला आजी ने दोन पोल्या केले, आणी ती मला साड़े-दा-पावण-एकराची वल्यस आवी, मला हाक मारत उती, जेवायला ये मला, माजा काईतर आजी लगबगी नी उठुन आली कोण आले बगने सती, तर एक 15-16 वर्षेचा बोर सोधा मुलगा, काला 16 पनाती शेर तेज़स्वी असा होता, आणी तो हाक मारत उती, आजीचा सोबत अच मी पन धारात आली, मी ये त्या मुला कड़े बगत उती, तो वणाला खूब भूख लागली, ते बंदली, अरे बाबा, दलन नहीं है घराट, दोनाज पोल्या केले याथ पोरी साथी, तो वणाला असू देख, माला खाईला देख, मी खूब लामभून आला है, माला तीनी विचारला, काई रे नाव तुझा, तो वणाला मी गजानन नहीं का, शे गाउचा, असा वणाला, ही पोटी बॉम बलते न, गजानन बाबा, कद ही एनार, कद ही एनार, सार्ख विचारत असते न, मुणुन आलो, आजीचा काई तेवड़ा लक्षात आला नहीं, ती वली, आर्धी पोली, तेचार वरन, तूप मीट गलून आनेल, खूब गरम आता ती वरन वगर, तुदे हाथ भासती, तो वंदा, नहीं आजी, दे तसच, अजी ने तेचे हाथ अर ठेवल, तो माले कड़े बगुं मणाला, यह पोरीला काई कमे पढ़ना नहीं, काई कायाजी करूं नको, वद काई ती नहीं मन वर गितला नहीं, असा कोनी आला तो ते विन्मुख कदी जात नहीं से, काई ना काई तंचा धोलीती टाकत असे, ते असा काई तीने मनात आंडला नहीं, तो मुलगाई हाता वर पोली और वरन जुँं, तो बाजुला जला दाराथ ता, और ही पाटमुरी वलली, मैं तीचे सोते, पर मा पडले सरका जाल, आणे ती पटकाण गाई गाई मणाला लागली, अगा तो अत्ताचा मुलगा बाहर कुछे दिशतो का बग, बाहर जाओं बगेतला पर तो तेवड़्या परिसराथ कुछेज दिशला नहीं, घराट बगते, आई ओं बगते, ते राजी कलवल खरच आमे नहीं उलखु शक्लो, पर ते मणत उते, पोट्टी बॉंबल ते न मणद आलो, गज्यारन बाबा तुम्हे क्यों आये नार, क्यों आये नार, मणद ते खरच अच आले उते, हाँ माझा अन्भव है, माझी आजी भार शिकलेली न उती, पर त दरोज नवीन पदर अचों ती गात असे, आवजाई गोड था, ती एक भूक्त ओती बरेच वर्षा बसना, एक दाज जेवत असे, तेम्हल अच्छड़्य अच्छड़्य जले की ती देवा पुड़े बसों, अगर तल्लीन होन, जी मला बरेच दाज जोप लागलेली अस पश्चाता बोतो, पण काही उप्योग नहीं, अणी त्या दिवशी ती संध्याकाली जी, मझे त्यांची आरधना करत थूती, त्यावलेज ती सार्खी मनत थूती, के तुम्ही तसाल तर तुम्ही द्रुष्टान्त देवा मला, आणी एवडी विनवनी आहे, पोरीला � कुटल्यावर हसत अज मला मनाली योती, की अग ते गजनन महाराद थोते, त्यानी मला स्वपनात यों त्याज वेशाद यों, पाच रुपयाची नोट दिली, आणी मनाली काल्जी करू नको, पोरीला काही कमी पढ़ना नहीं, खरच तुला काही कदी कमी पढ़ना नहीं खूप अच मुझे हुदयाच साठून ठेबाव आसा है, हा अन्भव में फारसा कुणाला संगीतलेला ही नहीं, करण तेवा मनात असत, की अन्भव असे सांगू नहीं मनों, पण अत्ता मेहा सांगता है, अण हाँ चोटासा अन्भव है, पण तो माझे सथी जीवन व्या� करने के लिए अन्भव मेहा सांगीतलेला ही नहीं, करण तेवा मनात असत, की अन्भव मेहा सांगीतलेला ही नहीं, करण तेवा मनात असत, की अन्भव मेहा सांगीतलेला ही नहीं, करण तेवा मनात असत, की अन्भव मेहा सांगीतलेला ही नहीं, करण तेवा मनात असत,